In feite bestaan er maar drie dingen, materie,
krachten en structuren.
Wat materie is weet niemand. Een atoom is nog een (voornamelijk
lege) structuur, subatomaire deeltjes ook, waar dat eindigt weet niemand. Volgens sommige inzichten komen we uiteindelijk bij superstrings, maar waar die dan uit bestaan? Iets als geest buiten materie bestaat niet.
Muziek is bijvoorbeeld in feite trilling van luchtmoleculen, op
kleine schaal puur natuurkundig te verklaren gedrag van materie. Muziek krijgt
waarde door haar structuur en de wisselwerking met onze hersenen, dan openbaart
zich de geest van de muziek (van de componist).
Wat voor muziek geldt, geldt in feite ook voor
mensen. Op microniveau vinden er puur fysische processen plaats. De mens zelf,
zijn “geest” verschijnt pas op grote schaal door de structuur van deze fysieke
processen in wisselwerking met andere soortgelijke processen, andere levende
wezens en dingen. Wat wij dus geest noemen is een structuur, in samenhang met
andere structuren die nu bestaan, maar ook met die in het verleden hebben
bestaan.
Hersencellen
De bewering dat wij onze hersenen zijn is veel te
simpel.
Er zijn schattingen dat er in het totaal 70 tot 100
miljard mensen hebben geleefd. Al deze mensen hebben ieder 100 miljard
hersencellen.
De mensheid zelf heeft weer honderden miljarden
voorouders. Op microniveau zouden wij ons kunnen beschouwen als het resultaat
van één onvoorstelbaar veelzijdige structuur, honderden, miljoenen jaren
bestaand, waarbij via DNA-ketens, ongeacht tijd en ruimte, sub-structuren bleven
voortbestaan, organismen, die wij zelf zijn en waar wij uit voortkomen.
Zuideraap
Daarnaast hebben 100 miljard mensen gedurende
tenminste 150.000 jaar enorm ingewikkelde culturele- en taalstructuren doen
ontstaan waardoor onze geevolueerde hersenen als het ware geprogrammeerd
worden.
Ieder mens is dus het resultaat van- en leeft in deze
enorm ingewikkelde evolutionaire- culturele structuur. Toch ervaart ieder mens
afzonderlijk zichzelf als een autonoom wezen, afgescheiden van de ander.
Rorschach vlek
Wij mensen hebben een hekel aan chaos. Als we
bijvoorbeeld een inktvlek of wolk zien, dan willen we er al snel gezichten of vlinders in zien.
We structureren van nature.
Hetzelfde doet de natuur . Combineer koolstof, water,
de natuurwetten enige andere stoffen en tijd en je krijgt miljoenen
levensvormen. De bouwstenen en wetten zijn simpel, de resultaten zijn
verbijsterend. De evolutie van materie begon al in de sterren, supernova’s
bijvoorbeeld creëerde elementen.
Het lijkt alsof het structurerend principe van de natuur,
ook in onze hersenen aanwezig is (die hersenen zijn dus ook zelf het resultaat
van een structurerende natuur).
Het lijkt alsof dezelfde logica zowel in de natuur
als in onze hersenen aanwezig is.
De natuur kent
bijvoorbeeld vogelsoorten, zoogdieren of boomsoorten, wij creëren
vliegtuigtypen, automerken, computers
etc. compleet met evolutie-achtige trekjes. Men spreekt zelfs van nieuwe generaties computers etc.
labels
Wij nemen de wereld waar, labelen hem, spiegelen en
herscheppen hem in onze eigen hersenen.
Het lijkt er op of de wereld en wij elkaar creëren.
De wereld creëert ons en wij creëren de wereld, een
soort vreemde wisselwerking.
De natuur heeft ons naar zijn beeld geschapen. De mens is een droom van de wereld en de wereld is een droom van de mens.
Eén mens creëert voor zichzelf een beeld van de mensheid, de mensheid creëert de afzonderlijke
mens; zijn cultuur, gewoonten, denkbeelden en vaardigheden. Onze sociaal culturele omgeving is immers bepalend voor ons beleven, ons
zijn; andersom ondergaan, becommentariëren en veranderen wij onze sociaal
culturele wereld.
Wij ervaren niet alleen onze omgeving (inclusief onze
hersenen), wij zijn ook onze omgeving, al lijkt het alsof wijn daar los van
staan. Een niet te beantwoorden vraag is, waar eindigt onze omgeving en waar
beginnen wij. Het antwoord is nergens, er is geen grens ik/wereld. Wij zijn als
het ware een functie van de wereld.
Zeker op microniveau, puur fysisch gezien vervaagt
het onderscheid tussen de wereld en wij als organisme. We worden door miljarden
autonome bacteriën bevolkt, meer nog als door ons DNA gestructureerde cellen, we
lijken eerder op een uit pragmatische overwegingen gemotiveerde samenklontering
van organismen dan op één samenhangend organisme. In feite zijn we een
“type”samenklontering. Als het ware als een soort mierenhoop of vissenschool,
die overigens ook merkwaardig gecoördineerde beslissingen kunnen nemen.
Termietenheuvel
Geest, de menselijke geest etc. zullen we dus vooral
in de structuren moeten zoeken.
Hetzelfde geldt, op een ander niveau voor de taal en
cultuur waarin we ingebed zijn en die in feite in ons denkt.
Wij leven in de wereld maar de wereld leeft ook in
ons en een scheiding is moeilijk vast te stellen.
Uiteraard kan de wereld zich tegen ons keren, de
meest verschrikkelijke dingen kunnen gebeuren. De wereld is in principe onverschillig
tegenover ons. Maar ook keert de mens zich tegen zichzelf. Depressies, suïcide en
vormen van krankzinnigheid zijn daar voorbeelden van.
Het bestaan van spiegelneuronen en verschijnselen als
massahysterie waardoor complete landen worden getroffen, denk aan Noord-Korea,
hoezeer wij onderdeel zijn van een sociaal-cultureel en biologisch-fysiologisch geheel.
